Πώς άραγε είναι να έχει κανείς σχιζοφρένεια; Υπάρχει ελπίδα; Ο Mark Ellerby, περιγράφει με γλαφυρό τρόπο τα συμπτώματα αλλά και την ελπίδα, όπως την βρήκε στο φάρμακο κλοζαπίνη. Δεν είναι ένας τυχαίος άνθρωπος, άλλωστε δεν συμβαίνει κάθε μέρα ένας πετυχημένος νεαρός επιστήμονας να παθαίνει σχιζοφρένεια την ώρα που πάει να ξεκινήσει το PhD του! Διαβάστε στο παρακάτω το κείμενο, τον πρόλογο του βιβλίου του "Οι φάσεις της Σχιζοφρένειας" στην εξαιρετική απόδοση της τελειόφοιτης της Ιατρικής Μαρίας Κωλέτση την οποία και ευχαριστώ!
Συγγραφέας: Mark Ellerby
«Τα στάδια της Σχιζοφρένειας». Πρόλογος στο βιβλίο.
Απόδοση: Μαρία Κωλέτση
Μόλις είχα γίνει 21 ετών και η ζωή μου είχε φερθεί πολύ γενναιόδωρα. Είχα μόλις αποφοιτήσει από το πανεπιστήμιο με άριστα και είχα γίνει δεκτός για διδακτορικό με υποτροφία (που ισοδυναμεί με το να γίνεσαι δεκτός στους Ολυμπιακούς αγώνες) με επιβλέποντα καθηγητή μέλος του κοινοβουλίου της Μεγάλης Βρετανίας! Τι θα μπορούσε να πάει λάθος; Τίποτα, ή τουλάχιστον έτσι φαινόταν. Και τότε συνέβη: η σχιζοφρένεια. Άρχισε να εμφανίζεται σταδιακά, όχι σαν κάτι ξαφνικό, αλλά δεν υπήρχαν προειδοποιητικά σημάδια. Στο σχολείο, κανείς δε θα σου μιλήσει για την πιθανότητα να νοσήσεις κάποια στιγμή από ψυχική ασθένεια. Καμιά πληροφορία δεν ήταν διαθέσιμη για να καταλάβω τι μου συνέβαινε. Είχα ακούσει για τη σχιζοφρένεια αλλά νόμιζα πώς είναι κάτι σαν διπλή προσωπικότητα. Αυτή η κατάσταση με τρόμαζε πολύ, καθώς δεν ήμουν σε θέση να βοηθήσω τον εαυτό μου.
Τα πρώτα χρόνια έμενα στο πανεπιστήμιο του Southampton, στην άλλη άκρη της χώρας, μακρυά από το σπίτι και την οικογένειά μου. Καθώς τα συμπτώματα στην αρχή δεν ήταν τόσο έντονα, μπορούσα να ανταποκριθώ στις υποχρεώσεις μου. Μέσα στο μυαλό μου άκουγα συνεχώς ανθρώπους να μου μιλάνε για τις πράξεις μου, τη συμπεριφορά και τις σκέψεις μου (αλλά άνθρωποι δεν υπήρχαν γύρω μου!). Κατέληξα τελικά να ασχολούμαι περισσότερο με αυτά παρά με την δουλειά μου και έτσι έπρεπε να τα εγκαταλείψω όλα και να επιστρέψω στο σπίτι μου. Ακριβώς την κατάλληλη στιγμή.
Τα συμπτώματά μου, “ιδιαίτερα σοβαρά”, όπως τα χαρακτήρισε ο ψυχίατρός μου ήταν τα εξής: άκουγα συνέχεια τους γείτονές μου να χτυπούν με μανία τους τοίχους, με σκοπό να παίξουν με τα νεύρα μου. Ή τουλάχιστον αυτό νόμιζα. Ο μόνος τρόπος για να μην τους ακούω ήταν όχι απλώς να φεύγω από το σπίτι, αλλά να απομακρύνομαι όσο το δυνατόν περισσότερο. Αυτό σήμαινε προφανώς ότι απέφευγα τους πάντες. Περιπλανιόμουν στην ύπαιθρο τις νύχτες, προσπαθώντας να αποφύγω κατοικημένες περιοχές, από όπου θα συνέχιζαν να ακούγονται οι χτύποι. Είχα παραλήρημα και ακουστικές ψευδαισθήσεις ταυτόχρονα.
Ωστόσο, τα συμπτώματά μου δεν περιορίζονταν σε αυτά. Είχα και άλλες αυταπάτες. Νόμιζα ότι ήμουν υπεύθυνος για κάθε είδους πρόβλημα, όπως πολέμους, εγκλήματα και ασθένειες. Ακόμη χειρότερα, πίστευα πώς ήμουν η αιτία που καθετί είχε τη μορφή που είχε , δηλαδή από προγράμματα στην τηλεόραση μέχρι αρχιτεκτονικά κτίρια. Ήταν σα να περιφέρομαι γύρω από το δικό μου υποσυνείδητο. Προσπάθησα άπειρες φορές να αυτοκτονήσω, αλλά με απέτρεπαν και με μετέφεραν στο νοσοκομείο.
Παρέμεινα εκεί για πάνω από ένα χρόνο καθώς οι γιατροί προσπαθούσαν να βρουν το κατάλληλο φάρμακο. Η κατάστασή μου δεν ήταν σταθερή, αλλά είχε καλές και κακές περιόδους. Τότε μου χορηγήθηκε ρισπεριδόνη και πολλά από τα παραληρήματά μου άρχισαν να βελτιώνονται. Είχα όμως, πολλά προβλήματα ακόμη, κυρίως περίεργες σκέψεις και πονοκέφαλους κατά καιρούς. Τότε, οι γιατροί θεώρησαν ότι είχα απομακρυνθεί από το πρόβλημα, ότι ήμουν υγιής και μου επέτρεψαν να ζήσω ανεξάρτητος.
Αυτό αποδείχθηκε πολύ δύσκολο. Το στίγμα της ψυχικής νόσου με μετέτρεψε σε ερημίτη. Δυστυχώς, δεν μπορείς να πας για διασκέδαση και να μην έρθεις αντιμέτωπος με την αναπόφευκτη ερώτηση “τι κάνεις;” και να απαντήσεις χωρίς κόστος “είμαι σχιζοφρενής”. Οι φωνές παρόλα αυτά είχαν γίνει περισσότερες και πιο ανυπόφορες, χωρίς να υπάρχει κάτι να με βοηθήσει για την κατάθλιψη που μου προκαλούσαν. Η λύση ήταν να μείνω σε ένα προστατευμένο χώρο (ξενώνα για ασθενείς), αφού όπως και στο νοσοκομείο, η παραμονή μου εκεί θα βελτίωνε την κατάστασή μου. Αυτό που έμαθα για την ψυχική νόσο, είναι ότι οι συζητήσεις είναι πολύ βοηθητικές.
Υποθέτω ότι αυτό μπορεί να λειτουργήσει ως μια απόσπαση της προσοχής και να αποτρέψει από τη συνεχή, φορτική ενασχόληση με το πρόβλημα. Η συμβίωση σε έναν ξενώνα, έχει ως στόχο να παρέχει ένα τέτοιο πλαίσιο. Επίσης, οι δραστηριότητες συνεισφέρουν αλλά μπορεί να αποβούν και δίκοπο μαχαίρι. Είναι δυνατόν να προκαλέσουν άγχος, αλλά από την άλλη μεριά η απραξία μπορεί να έχει το ίδιο αποτέλεσμα, γι’ αυτό είναι απαραίτητη η ισορροπία μεταξύ των δύο. Επιπλέον, η γνωριμία με άλλους ασθενείς και η ενασχόληση με διάφορες δραστηριότητες είναι απαραίτητες.
Στην περίπτωσή μου προς το παρόν, η μεγαλύτερη βοήθεια είναι το φάρμακο κλοζαπίνη. Η ψυχική μου υγεία βελτιώθηκε σημαντικά από την πρώτη κιόλας φορά που μου χορηγήθηκε, πριν από 2 χρόνια! Υπάρχουν ακόμη παρενέργειες και συμπτώματα, αλλά πλέον νιώθω χίλιες φορές καλύτερα. Ξεκίνησα πάλι την έρευνα και τη συγγραφή, αυτήν τη φορά για την ψυχική υγεία, με μεγάλη επιτυχία μέχρι σήμερα.
Υποθέτω ότι το ηθικό δίδαγμα της ιστορίας μου, είναι ότι πάντα υπάρχει λύση, γι’ αυτό μη σταματάτε να ελπίζετε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου